مقایسۀ اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی و مثبت‌نگری بر ناگویی هیجانی، خوش‌بینی و رضایتمندی از زندگی زنان درگیر تعارض در سال‌های اول زندگی مشترک

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه پیام نور، گلستان، ایران.

2 کارشناس ارشد روانشناسی، دانشگاه پیام نور گرگان، گلستان، ایران.

3 استادیار گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه کوثر بجنورد، بجنورد، ایران.

چکیده

هدف این پژوهش، مقایسۀ اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی و مثبت‌نگری بر ناگویی هیجانی، خوش‌بینی و رضایتمندی از زندگی زنان درگیر تعارض بود که حداکثر پنج سال تجربه زندگی مشترک داشتند. طرح پژوهش نیمه‌تجربی از نوع پیش‌آزمون _ پس‌آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه زنان درگیر تعارض شهر مشهد در فروردین ماه 1401 بود که به دادگاه خانواده و شورای حل اختلاف شهر مشهد مراجعه کرده بودند. از جامعه آماری تعداد 45 نفر به‌صورت دردسترس، انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش یک تحت آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی، گروه آزمایش دو تحت آموزش گروهی مثبت‌نگری طی 8 جلسه 1 ساعته قرار گرفتند و گروه گواه تا پایان پژوهش، مداخله‌ای دریافت نکردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌های ناگویی هیجانی، رضایت از زندگی و خوش‌بینی بود. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شدند. نتایج نشان دادند بین اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی و مثبت‌نگری بر ناگویی هیجانی، خوش‌بینی و رضایتمندی از زندگی زنان تفاوت معنادار وجود دارد و مثبت‌نگری نسبت به آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی بر ناگویی هیجانی، خوش‌بینی و رضایتمندی از زندگی زنان درگیر تعارض در سال‌های اول زندگی مشترک اثربخشی بیشتری دارد. بر این اساس، می‌توان نتیجه گرفت آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی و مثبت‌نگری می‌تواند به‌عنوان مداخلات تکمیلی در جهت کاهش مشکلات روانشناختی و بهبود کیفیت زندگی زنان درگیر تعارض زناشویی به کار گرفته شود.
 

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Comparing the Effectiveness of Group Training Based on Compassion and Positivity on Emotional Alexithymia, Optimism and Life Satisfaction of Women Involved in Conflict in the First Years of Their Life together

نویسندگان [English]

  • Seyed Mojtaba Aghili 1
  • Fatemeh Majidi 2
  • Arezou Asghari 3
1 Assistant Professor, Department of Psychology, Payame Noor University, Golestan, Iran.
2 Master of Psychology, Payam Noor University, Gorgan, Golestan, Iran.
3 Assistant Professor, Faculty of Humanities, Kosar University of Bojnord, Bojnord, Iran.
چکیده [English]

The purpose of this study was to compare the effectiveness of group training based on compassion and positivity on emotional alexithymia, optimism and life satisfaction of women involved in conflict who had a maximum of five years of living together. The design of the semi-experimental research was pre-test-post-test with a control group and a two-month follow-up. The statistical population of this research included all the women involved in the conflict in Mashhad city in April 2022, who referred to the family court and dispute resolution council of Mashhad city. From the statistical population, 45 people were selected as available and randomly placed in two experimental groups and one control group. The first experimental group underwent group training based on compassion, the second experimental group receive positivity group training during 8 1-hour sessions, and the control group did not receive any intervention until the end of the research. The research tools included emotional alexithymia, life satisfaction and optimism questionnaires. Data were analyzed using repeated measures analysis of variance. The results showed that there was a significant difference between the effectiveness of group training based on compassion and positivity on emotional alexithymia, optimism and satisfaction with women's lives. Also, positivity was more effective than group training based on compassion on emotional alexithymia, optimism and life satisfaction of women involved in conflict in the first years of their life together. Based on this, it can be concluded that group training based on compassion and positivity can be used as complementary interventions to reduce psychological problems and improve the quality of life of women involved in marital conflict.
Introduction
One of the most important warning variables for family counselors and social researchers is marital conflict and satisfaction, which allows them to prevent harm that may be inflicted on Iranian families in the future by realistically measuring and monitoring these variables. (Mohammadian et al., 2020). Considering that the health of the society is dependent on the health of the family and women play a vital role in the family and society, there is no doubt that a special look at the mental health of women is necessary. This is because it helps the mental health of the society and it should be women who are involved in marital conflict were looking for solutions and measures to improve their quality of life by changing their attitude and creating optimism. Therefore, this study aimed to examine the difference between the effectiveness of group training based on compassion and positivity on emotional alexithymia, optimism and life satisfaction of women involved in conflict in the first years of their life together.
 
Method
The design of this study was a semi-experimental with pre-test and post-test type, and a two-month follow-up with the control group. The statistical population of women involved in marital conflict in Mashhad city in April 2022, who referred to the family court and dispute resolution council of Mashhad. From the aforementioned statistical population, 45 women were selected by available sampling method and randomly placed in two test groups and one control group. The experimental groups received eight one-hour therapy sessions based on compassion and positive therapy, which sessions were held weekly in the meeting hall of the Dispute Resolution Council. The control group did not recive any intervention.  After a two-month follow-up period for the third time, both experimental groups, the test and the results obtained were compared with the control group. To analyze the collected data, inferential statistics such as analysis of variance with repeated measurements were used by SPSS version 21 statistical software.
 
Results
The mean and standard deviation of emotional alexithymia, optimism and life satisfaction for the pre-test, post-test and follow-up stages showed that after the treatment based on compassion and positive treatment, the scores of the experimental group had a significant difference. Also, the Kolmogorov-Smirnov test showed that the assumption of normality was met for all variables of emotional alexithymia, optimism and life satisfaction (p<0.05). The results of Levin's test showed that the assumption of homogeneity of variance is also valid for all variables of ataxia (F=3.07), optimism (F=0.602) and life satisfaction (F=2.16) (p<0.05). The results of multivariate covariance analysis indicated that F obtained in all tests was significant with 2 and 13 degrees of freedom at the p<0.05 level. The results showed that there was a significant difference in the research variables after removing the pre-test effect (p<0.05) and (df=2 and 13) and (F=35.612 and PillaisTrace=0.913). In the following, the summary of the results of analysis of variance with repeated measurements for the intragroup factor, intragroup interaction and intergroup factor for the research variables is presented.
 
 
Table 1. Summary of Results of Analysis of Variance with Repeated Measures




Eta


P


F


MS


df


SS


Source of influences


Variable




0/21


0/001


95/13


4636/02


1


4636/02


Time


Alexithymia




0/44


0/001


24/53


1195/47


2


2390/94


group




0/19


0/001


12/46


48/73


41


1997/97


time × group




0/54


0/001


32/89


2104/83


1


2104/83


Time


optimism




0/36


0/001


39/56


2531/67


2


5063/34


group




0/41


0/001


19/31


63/99


41


2623/69


time × group




0/45


0/001


84/13


4652/61


1


4652/61


Time


Life satisfaction




0/41


0/001


32/51


1205/48


2


2380/51


group




0/32


0/001


16/25


48/73


41


1984/91


time × group







As can be seen in Table 1, there was a significant difference between women in the experimental groups and the control group in terms of emotional alexithymia (F=24.53), optimism (F=39.56) and life satisfaction (F=32.51). The effect or differences for the dependent variables were as follows: emotional alexithymia = 0.44, optimism = 0.36, and life satisfaction = 0.41.
Conclusion
The aim of this study was to compare the effectiveness of group training based on compassion and positivity on emotional alexithymia, optimism and life satisfaction of women involved in conflict in the first years of their life together. The results showed that positivity training was more effective than compassion training on the optimism of women involved in conflict in the first years of their life together. Also, group training based on compassion and positivity was effective in reducing emotional alexithymia and increasing life satisfaction of women involved in conflict in the first years of their life together. In explaining this finding, it can be mentioned that positive psychotherapy is designed with the aim of emphasizing the increase of abilities and advantages that enable a person to progress through effective interaction with others in the society to strengthen their positive feeling. Positivity enables the control and management of negative emotions and weaknesses at the same time as recognizing and enhancing individual capabilities, which in turn increases hope and optimism (Muller et al., 2020). Teaching self-compassion in these women has led to intelligent growth and the ability to postpone unpleasant emotions, the ability to engage or avoid a negative emotion in an appropriate way, the ability to rationally control emotions, and by modulating negative emotions and increasing pleasant emotions, it has led to the adjustment of these people's emotional alexithymia. Teaching positivity with recognizing and enhancing individual capabilities enables the control and management of negative emotions and weaknesses, which in turn reduces emotional alexithymia (Hakimi, 2021). The presence of a compassionate attitude in people helps them to feel a connection between themselves and others and through this feeling, overcome the fear of rejection and incompatibility with the existing conditions. Therefore, women who received compassion skills experience fewer negative emotions and more forgiveness in experiencing unpleasant events such as aggression in interpersonal relationships and have higher tolerance for ambiguity, all of which led to an increase in their level of satisfaction with life. (Ghazanfarianpur & Chalbianlu, 2021). Engaging in positivity exercises helps reduce negative emotions and increase positive ones, which in turn strengthens resilience. This improved resilience boosts physical and psychological health, enhances personal resources, and creates conditions for growth and development. As a result, people become more optimistic about future events (Asadi Bijae et al., 2021).
 
Ethical Consideration
Compliance with Ethical Guidelines: All ethical issues were compiled based on ethical committee.
Authors’ Contributions: All authors contributed to the study. The first author implemented the compassion group training and the positivity group training, the second author wrote the first draft, and the third and fourth authors edited the manuscript.
Conflict of Interest: The authors declare no conflict of interest for this study.
Funding: The study had no financial support.
Acknowledgment: The authors would like to thank all participants for their time and contribution to the study.
 
 
*. Corresponding author

کلیدواژه‌ها [English]

  • Compassion
  • Positivity
  • Alexithymia
  • Optimism
  • Satisfaction With Life

    ازدواج هستۀ اصلی خانواده را تشکیل می‌دهد و به دنبال آن زوج‌های سالم می‌توانند خانواده‌های سالم و خانواده‌های سالم، جامعۀ سالم را تشکیل می‌دهند (Raphael et al., 2022)؛ پس برای داشتن جامعه‌ سالم باید به سلامت نخستین واحد اجتماع یعنی خانواده اهمیت داد. در طول زندگی مشترک ممکن است گاهی عوامل مختلف با یکدیگر ترکیب شوند، دست به دست هم دهند و با ایجاد مشکلات فراوان در تعاملات زناشویی، به تعارض بیانجامند (Tabatabaeifar et al., 2022). تعارض در روانشناسی، رویکردها و نظریات مربوطه جایگاهی ویژه دارد و به‌عنوان دیدگاه، علایق و باورهای متضاد بین زوجین تعریف می‌شود (Cheung et al., 2021). تعارض اجتناب‌ناپذیر و طبیعی بوده و روند حل تعارض شامل مسیرهای متنوعی است که می‌تواند به نتایج سازنده یا مخرب منجر شود (Houshmandi et al., 2021). زمانی که در روابط صمیمی یکی از زوجین از رابطه زناشویی رضایت داشته و در آن واحد، طرف مقابل در نارضایتی به سر برد، تعارض رخ داده است (Li & Liu, 2020). به تنوع در ارزش‌ها و نیازهای زوجین که با ابراز احساسات منفی متجلی می‌شود، تعارض زناشویی گفته می‌شود که می‌تواند موقعیتی را برای تفسیر و روشن‌سازی انتظارات در روابط بین‌فردی در زندگی مشترک را برای هر یک از زوجین فراهم آورد (Khodadadi Sangdeh, 2021). درمانگران زوج و خانواده معتقدند عوامل مختلفی وجود دارد که باعث بروز تنش، نارضایتی و مشکل در زندگی زناشویی می‌شود. به‌طور خاص یکی از عوامل تعیین‌کننده‌ سلامت خانواده، رضایتمندی از زندگی است (Smith, 2019). رضایت از زندگی به معنای ارزیابی فرد از کیفیت زندگی خود، براساس معیارهای شخصی خویش و یا همان رضایت ادراک شده است (Singh & Singh, 2020). رضایتمندی از زندگی نتیجۀ توازن میان آرزوهای شخص و وضعیت فعلی او است. به‌عبارتی، هرچه شکاف بین آرزوهای فرد و وضعیت عینی او بیشتر باشد، نارضایتی او بیشتر است (Iranfard et al., 2022). رضایت از زندگی به‌وسیله کاهش‌دادن تنش‌‌ها و رضایت از اهداف و نیازهای زیستی و روانشناختی در افراد شکل می‌گیرد (Muller et al., 2020). افراد دارای رضایت زناشویی بالا هیجان‌های مثبت بیشتری را تجربه می‌کنند، از گذشته و آینده خود و دیگران، رویدادهای مثبت بیشتری را به یاد می‌آورند و از پیرامون خود ارزیابی مثبت‌تری دارند و آنها را خوشایند توصیف می‌کنند (Bachim et al., 2018)؛ در حالی که افرادی که رضایت زناشویی پایینی دارند، خود، گذشته، آینده، دیگران و نیز رویدادها و موقعیت‌های زندگی خود را نامطلوب ارزیابی می‌کنند و هیجان‌های منفی مانند اضطراب و افسردگی بیشتری را تجربه می‌کنند (Masoumi-Tabar et al., 2019). رضایتمندی از زندگی نقش مهمی در ثبات ازدواج دارد و مؤلفه‌ای است که ثبات و شادکامی و خوش‌بینی ازدواج را نشان می‌دهد (Kahler et al., 2020).

    یکی از بارزترین سازه‌هایی که به‌منظور بررسی مشکلات زناشویی مطالعه شده، ناگویی هیجانی است (Hejazi Monfard, 2021). ناگویی هیجانی به دشواری در خودنظم‌دهی هیجانی و ناتوانی در پردازش شناختی اطلاعات هیجانی اطلاق می‌شود (William & Gotham, 2021)، دو جنبه شناختی (به معنای ناتوانی در شناسایی، فهم و تفسیر احساسات) و عاطفی (به معنای ناتوانی در پاسخ‌دهی و ابراز احساسات) است (Martino et al., 2020). پژوهش‌ها نشان دادند سازمان عصبی در افراد مبتلا به ناگویی هیجانی بیشتر در سطوح فیزیولوژیکی و حرکتی فعال‌سازی می‌شود و فعال‌سازی کمتری را در سطوح شناختی تجربی سیستم پاسخ‌گویی هیجانی دارد (Pahlavan et al., 2019). خوش‌بینی از دیگر ویژگی‌های درونی افراد برای مسئولیت‌پذیری و کسب رضایت از زندگی است. خوش‌بینی یک ساختار شناختی از امید دربارۀ پیامدهای آینده است. تیگر  (2018)خوش‌بینی را خلق یا نگرشی می‌داند که با انتظار درباره آینده‌ای همراه است که فرد ارزیابی‌کننده آن را موافق خواست خود ارزیابی می‌کند (Arslan & Yıldırım, 2021). اگر زنان در سازگاری با پیامدهای تنش‌زای خانوادگی از راه‌های مقابله‌ای و ارزیابی مناسب استفاده کنند، با اوضاع جدید، انطباق و امید به زندگی و خوش‌بینی در این افراد افزایش می‌یابد (Farhadian & Moradi, 2020). در تبیین اهمیت خوش‌بینی می‌توان گفت این عامل نقش مهمی در سازگاری با رویدادهای تنش‌زای زندگی دارد؛ ضمن اینکه براساس پژوهش‌های انجام‌شده، آموزش خوش‌بینی شادکامی را افزایش می‌دهد (Mathieu et al., 2017).

    افزایش نارضایتی زناشویی و نیز تقاضای همسران برای پرباری و بهبود روابط زناشویی نشان‌دهنده نیاز همسران به مداخله‌ها و آموزش‌های تخصصی در این مورد است (Mojarad et al., 2019). نتایج مطالعات کلییر و همکاران نشان داده است افرادی که نسبت به خود مهربانی و شفقت داشته باشند، این شفقت را نیز به اطرافیان و همسر خود ابراز می‌کنند، رضایتمندی از زندگی بهتری خواهند داشت و درنهایت، یک نگرش مهربانانه و مشفقانه به زندگی زناشویی خود را اشاعه می‌دهند (Cleare et al., 2019)؛ بنابراین، در این زمینه به مداخلات مبتنی بر شفقت‌ورزی اشاره می‌شود. درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی از علوم عصب‌شناسی، روانشناسی ‌اجتماعی، رشد و مدل‌های درمانی بسیاری برگرفته شده است که سه اصل ذهن‌آگاهی، مهربانی با خود و حس اشتراک با انسانیت را در بر می‌گیرد (Johansen et al., 2022). محور اصلی این درمان، پرورش ذهن شفقت‌ورز است؛ از این رو، درمانگر ازطریق ایجاد و افزایش یک رابطه شفقت‌ورز درونی مراجعان با خودشان، به‌جای سرزنش‌کردن، محکوم‌کردن یا خودانتقادی به آنها کمک می‌کنند (Ghazanfarianpur & Chalabianlu, 2021). اصول اساسی در درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی، به این موضوع اشاره دارد که افکار، عوامل، تصاویر و رفتارهای تسکین‌بخش بیرونی باید درونی شوند و در این صورت، ذهن انسان همان‌گونه که نسبت به عوامل بیرونی واکنش نشان می‌دهد، در مواجهه با این عوامل درونی نیز آرام شود (Hein & Hegeman, 2020). طبق پژوهش‌های صورت‌گرفته عامل کلیدی و تأثیرگذار در اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت استفاده از سازه‌های هشیارکننده نسبت به مشکل است. یه عبارت دیگر، شفقت‌ورزی نوعی راهبرد هیجان‌محور است؛ زیرا مراجعان را نسبت به هیجان خود آگاه می‌کند (Iron & Ladd, 2018). پژوهش‌ها ﻧﺸﺎن داده‌اند ﺷﻔﻘﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎی روانشناختی ﻣﺜﺒﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻧﮕﯿﺰه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮای ﺣﻞ ﺗﻌﺎرﺿﺎت ﺑﯿﻦ‌ﺷﺨﺼﯽ همراه‌ است (Ahmadi et al., 2020). نتایج مطالعات غضنفری‌پور و چلبیانلو دادند مداخله کوتاه‌مدت شفقت به خود به افزایش رضایت از زندگی دانشجویان منجر می‌شود (Ghazanfarianpur & Chalabianlu, 2021). بورپی و همکاران با تمرکز بر نقش شفقت به خود بر رضایت از زندگی، نشان دادند شفقت به خود درواقع با رضایت از زندگی همراه است Brophy et al., 2020)). همچنین، مطالعات دیگر نشان دادند درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی بر ناگویی هیجانی اثربخش است (Tajdin et al., 2021). شفقت به خود باعث افزایش رضایت از زندگی زنان می‌شود (Asadi et al., 2021). مداخله شفقت به خود بر رضایت از زندگی تأثیر مثبت دارد (Mantelou & Karakasidou, 2017). درمان شفقت‌ورزی بر افزایش خوش‌بینی افراد مبتلا به اضطراب اثربخش است (Ghadampour & Mansoori, 2018). آموزش درمان متمرکز بر شفقت به افزایش معنادار خوش‌بینی و احساس خودکارآمدی دانشجویان منجر شده است (Smith et al., 2018).

    در سال‌های اخیر رویکرد روانشناسی مثبت‌گرا در حوزه‌های مختلف روانشناسی اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است؛ به‌طوری‌که هر روز بر شمار پژوهش‌های مرتبط با این موضوع افزوده می‌شود. در روانشناسی مثبت‌گرا روی استعداد و توانمندی انسان به جای ناهنجاری و اختلال تأکید می‌شود؛ بنابراین، عواملی که نیازهای انسان را هدف قرار می‌دهند، موضوعات کلیدی در رویکرد مثبت‌گرا است (Kurdlo et al., 2019). روانشناسی مثبت‌گرا، رویکردی در روان‌درمانی است که اعتبارش تجربی و به‌طور خاص و با ایجاد توانمندی‌ها و هیجانات مثبت همراه است. روان‌درمانی مثبت‌گرا با افزایش معنا در زندگی مراجع به تخفیف و تسکین آسیب‌های روانی و افزایش شادکامی می‌پردازد (Yaqoubi et al., 2019). مثبت‌نگری تنها در داشتن افکاری خاص خلاصه نمی‌شود؛ بلکه نوعی رویکرد در جهت‌گیری کلی درباره زندگی است. مثبت‌نگری یعنی توجه‌داشتن به امور مثبت در زندگی و نپرداختن به جنبه‌های منفی؛ این مهارت شامل مبارزه با افکار منفی، تغییردادن تصاویر ذهنی، تقویت عزت‌نفس، ابراز وجود، تحقق‌بخشیدن به توان‌های بالقوه و مثبت‌زیستن است (Waters, 2017). این رویکرد، هدف نهایی خود را شناسایی سازه‌ها و شیوه‌هایی می‌داند که شادکامی و بهزیستی انسان را به دنبال دارد؛ از این رو، عواملی که سبب سازگاری هرچه بیشتر آدمی با نیازها و تهدیدهای زندگی شوند، بنیادی‌ترین سازه‌های پژوهش‌شده این رویکرد هستند (Mazloumi et al., 2019). جلسات روانشناسی مثبت‌گرا، بسیاری از عملکردهای شناختی مانند یادگیری و تصمیم‌گیری را افزایش می‌دهد و همچنین، روابط اجتماعی را بهبود می‌بخشد (Brand et al., 2017). در راستای اهداف پژوهش، نتایج مطالعات نشان دادند روان‌درمانی مثبت‌‌نگر بر خوش‌بینی و ناگویی هیجانی معلمان زن اثربخش است (Hakimi, 2021). روان‌درمانی مثبت‌نگر بر کاهش تنظیم ناگویی هیجانی اثربخش است (Esmaili et al, 2021). درمان مثبت‌نگری تلفیقی، بر رضایتمندی از زندگی زنان اثربخش است  .(Askari & Toorkashvand, 2020)درمان گروهی مثبت‌نگری بر خوش‌بینی و رضایتمندی از زندگی زنان اثربخش است (Muller et al, 2020). مداخلات مثبت‌نگر در ارتقای رضایتمندی از زندگی و خوش‌بینی زنان اثربخش است (Kahler et al, 2020).

    یکی از مهم‌ترین عوامل بروز تنش، گسیختگی، سردی در روابط، وجود تعارض و ناسازگاری در رابطه زناشویی است که انسجام و وحدت خانواده را از بین می‌برد و کانونی را ایجاد می‌کند که نه‌تنها نیازهای عاطفی، روانی و امنیتی اعضای خانواده برآورده نمی‌شود، باعث بروز آشفتگی ‌روانی، ناراحتی‌ها و مشکلات روانی در اعضا می‌شود و سلامت روانی آنها را به مخاطره می‌اندازد (Ghazanfarianpour & Chalbianlu, 2021). یکی از مهم‌ترین متغیرهای هشداردهنده به مشاوران خانواده و محققان اجتماعی، تعارض و رضایت زناشویی است که به آنان این امکان را می‌دهد که با سنجش واقع‌بینانه و پایش دقیق این متغیرها از آسیب‌هایی که ممکن است در آینده به خانواده‌های ایرانی تحمیل شود، پیشگیری کنند (Mohammadian et al., 2020). حقیقت امر این است که با توجه به اینکه سلامت جامعه به سلامت خانواده وابسته است و در این میان زنان نقشی حیاتی در خانواده و جامعه به عهده دارند، بی‌تردید نگاه ویژه به سلامت‌روانی زنان ضرورت پیدا می‌کند؛ زیرا به سلامت ‌روانی جامعه کمک می‌شود و می‌باید درخصوص زنان درگیر تعارض زناشویی، به دنبال راهکارها و تدابیری بود که با تغییر نگرش آنها و ایجاد خوش‌بینی، به بهبود کیفیت زندگی آنها پرداخته شود؛ بنابراین، این پژوهش به دنبال پاسخگویی به این سؤال است که آیا بین اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی و مثبت‌نگری بر ناگویی هیجانی، خوش‌بینی و رضایتمندی از زندگی زنان درگیر تعارض در سال‌های اول زندگی مشترک تفاوت معنادار وجود دارد.

 

 

روش

روش پژوهش، جامعۀ آماری و نمونه: این پژوهش ازنظر زمان گردآوری اطلاعات، جزء پژوهش‌های مقطعی و از لحاظ نوع گردآوری اطلاعات در زمره پژوهش‌های نیمه‌تجربی از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون، پیگیری دو ماهه با گروه گواه بود؛ به‌طوری‌که نمونه مورد مطالعه به گروه‌های آزمایش و گواه، تقسیم و مداخله روی گروه‌های آزمایش اجرا شد. شایان ذکر است در این پژوهش، یک گروه گواه و دو گروه آزمایش در نظر گرفته شد. جامعه آماری زنان درگیر تعارض زناشویی شهر مشهد در فروردین ماه 1401 بود که به دادگاه خانواده و شورای حل اختلاف مشهد مراجعه کرده بودند. از جامعه آماری مذکور تعداد 45 زن به روش نمونه‌گیری دردسترس، انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه جای‌دهی شدند. گروه آزمایش یک تحت درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی، گروه آزمایش دو تحت درمان مثبت‌نگر قرار گرفتند و گروه گواه تا پایان پژوهش، مداخله‌ای دریافت نکردند. ملاک‌های ورود به پژوهش، تمایل و رضایت آگاهانه برای شرکت در پژوهش، گذشت دست‌کم پنج سال از زندگی مشترک، حداقل تحصیلات دیپلم، شرکت‌نداشتن در برنامه‌های روان‌درمانی به‌صورت هم‌زمان، مصرف‌نکردن داروهای روانپزشکی بود و ملاک‌های خروج، غیبت بیش از دو جلسه و تمایل‌نداشتن به شرکت در پژوهش، جداشدن یا متارکه‌کردن زنان از همسر و اقدام حقوقی برای طلاق بود. درخور ذکر است در این پژوهش ریزش نمونه وجود نداشت.

ابزار سنجش: پرسشنامه خوش‌بینی[1]: برای اندازه‌گیری خوش‌بینی از آزمون بازنگری‌شده جهت‌گیری زندگی (LOT-R)، که Scheier, Carver در سال 1994 ساخت، استفاده شد. نسخه تجدیدنظر شده آزمون جهت‌گیری زندگی جانشین آزمون اصلی (LOT) شد (Scheier & Carver, 1994). این آزمون تفاوت‌های فردی در خوش‌بینی را می‌سنجد و شامل 10 ماده است که نمره‌گذاری آن به‌صورت طیف لیکرت 5 گزینه‌ای از کاملاً موافقم (5) تا کاملاً مخالفم (1) است. به سؤالات 2، 5، 6 و 8 در این پرسشنامه نمره‌ای تعلق نمی‌گیرد و عبارات 3، 7 و 9 به‌صورت معکوس نمره‌گزاری می‌شوند؛ بنابراین، حداقل نمره در این آزمون برابر با 10 و حداکثر آن برابر با 40 است. هرچه نمره بالاتر باشد، نشان‌دهنده خوش‌بینی بیشتر است (Khodayi et al., 2016). Scheier & Carver (1994) روایی این پرسشنامه را ازطریق تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی تأکید کردند و پایایی پرسشنامه را نیز با محاسبه آلفای کرونباخ 78/0 و ازطریق بازآزمایی، پس از دو سال 56/0 و پس از چهار سال 68/0 گزارش کردند (Scheier & Carver, 1994). Sharifi & Najafi Zand این پرسشنامه را در سال 2006 ترجمه و هنجاریابی کردند. پایایی آن معادل با 74/0 به دست آمد و روایی همزمان آن ازطریق همبستگی منفی با پرسشنامه افسردگی (65/0-) و همبستگی مثبت با خودتسلط‌یابی (73/0) تأیید شد. در پژوهش حاضر، پایایی پرسشنامه ازطریق ضریب آلفای کرونباخ 81/0 به دست آمد.

    پرسشنامه رضایت‌زناشویی انریچ[2]: Olson et al., پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ را در سال 1989 به‌منظور سنجش میزان رضایتمندی از زندگی زناشویی طراحی کرد. فرم کوتاه این پرسشنامه ۴۷ سؤال دارد و هم‌اکنون این فرم بیشترین استفاده را در پژوهش‌های ایرانی دارد. برای پاسخ‌دهی این پرسشنامه از طیف پنج گزینه‌ای لیکرت استفاده شده است و پاسخ‌ها از کاملاً مخالفم=1 تا کاملاً موافقم=5 نمره دارند. این پرسشنامه دارای تعدادی گویه معکوس است که این گویه‌ها ارزش عددی معکوس دریافت می‌کنند؛ بنابراین، حداقل نمره در این آزمون برابر با 47 و حداکثر آن برابر با 235 است (Pourmidani et al., 2014). هرچه نمره فرد بالاتر باشد، میزان رضایت زناشویی وی بالاتر است. Olson et al (1989) پایایی این پرسشنامه به روش ضریب آلفا را 92/0 گزارش کرده است. ضریب همبستگی این پرسشنامه با مقیاس‌های رضایت خانوادگی از 41/0 تا 60/0 و با مقیاس رضایت زندگی از 32/0 تا 41/0 است که نشانه روایی سازه آن است. در ایران در پژوهش Ahadi et al., (2012) ضریب همبستگی پیرسون در روش آزمون - باز آزمون (به مدت یک هفته) برای گروه مردان 93/0 و برای گروه زنان 94/0 به دست آمد. پایایی پرسشنامه در پژوهش حاضر به روش آلفای کرونباخ 77/0 به دست آمد.

    پرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو[3]: Bagby این پرسشنامه را برای سنجش متغیر ناگویی هیجانی در سال 1994 ساخت و دارای 20 ماده است و سه زیرمقیاس دشواری در شناسایی احساس‌ها با 7 ماده، دشواری در توصیف احساس‌ها با 5 ماده و جهت‌گیری فکری بیرونی با 8 ماده را در اندازه‌های پنج‌درجه‌ای لیکرتی از نمره 1 (کاملاً مخالف) تا نمره 5 (کاملاً موافق) می‌سنجد. نمره کل نیز از جمع نمره‌های سه زیرمقیاس برای نارسایی هیجان کل محاسبه می‌شود. نمره‌ آزمودنی در هر یک از سه خرده‌مقیاس با جمع عبارات متعلق به تمامی عبارات آن خرده‌مقیاس حاصل می‌آید؛ بنابراین، حداقل نمره در این آزمون برابر با 20 و حداکثر آن برابر با 100 است و کسب نمره بالاتر در این مقیاس بیانگر ناگویی هیجانی بیشتر است (Taylor & Bagby, 2000). Bagby et al در سال 1994 پایایی این مقیاس را با استفاده از آلفای کرونباخ برابر 81/0 و پایایی بازآزمایی آن را برابر 77/0 گزارش‌ کردند. Besharat در پژوهش خود، با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی، وجود سه عامل دشواری در شناسایی احساس‌ها، دشواری در توصیف احساس‌ها و جهت‌گیری فکری بیرونی را در نسخه فارسی مقیاس نارسایی هیجانی 20 ماده‌ای تأیید کرد. همچنین، اعتبار ابزار با روش بازآزمایی در یک نمونه 67 نفری در دو نوبت با فاصله چهار هفته از 80/0=r تا 87/0=r برای نارسایی هیجانی کل و زیرمقیاس‌های مختلف گزارش شده است (Besharat, 2012). ضرایب آلفای کرونباخ در پژوهش Berari & Ebrahimi (2021) برای نمره کل نارسایی هیجانی 95/0 و برای خرده‌مقیاس‌های دشواری در شناسایی احساس‌ها 89/0، دشواری در توصیف احساس‌ها 89/0 و جهت‌گیری فکری بیرونی 86/0 به دست آمد. پایایی پرسشنامه در پژوهش حاضر به روش آلفای کرونباخ 82/0 به دست آمد.

     محتوای جلسات آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی در جدول 1 براساس ساختار جلسات گیلبرت[4] برگرفته از کتاب درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی (Gilbert, 2016)، و مقالاتی که مرتبط با موضوع زنان درگیر تعارض زناشویی بودند، نظیر Asadi et al (2021) و Ghazanfarianpur & Chalabianlu (2021) استفاده شد. سپس 5 کارشناس با مدرک دکتری روانشناسی و مشاوره خانواده، روایی محتوا و ظاهری را تأیید کردند. گروه آزمایش یک، در 8 جلسه 1 ساعته آموزش دیدند.

 

 

جدول 1

خلاصه جلسات آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی (اقتباس از گیلبرت، 2016)

Table 1

 Summary of Group Training Sessions Based on Compassion (as cited in Gilbert, 2016)

جلسات

محتوای جلسه

جلسه 1

ارائه توضیحاتی مختصری از مفاهیم شفقت به خود و اهمیت آن در زندگی و تأثیر آن بر سیستم مغزی، آموزش فرایند تنظیم سه سیستم هیجان اصلی (تعامل بین کارکرد مغز قدیم و مغز جدید)

جلسه 2

آموزش تمرین ذهن‌آگاهی، حساسیت نسبت به رنج در بستری از زمان حال (اینجا و اکنون)؛ تأثیر زندگی گذشته، تهدیدهای اصلی و ترس‌های شکل‌گرفته.

جلسه 3

تصویرسازی خود مهربان، تصویرسازی شفقت نسبت به دیگران و دریافت شفقت از دیگران، تصویرسازی مکانی امن، تکنیک دو صندلی.

جلسه 4

ایجاد هویت شفقت‌آمیز، هدف اصلی این جلسه؛ چگونه از تکرار عبارت‌های مهرورزی فراتر رفته و به‌صورت طبیعی ذهن شفقت‌ورز را پرورش‌دادن (اهمیت تربیت ذهن مهربان)

جلسه 5

مدیریت احساسات و عواطف دشوار، تمرینات شامل، آگاهی مراجع از کشمکش مقاوم خود با افسردگی و اضطراب و دردهایی که در روابط دشوار زندگی تحمل شده‌اند.

جلسه 6

عمیق زندگی کردن، تصریح اهداف ارزشمند و انتخاب مسیر مراقبت از سلامتی؛ بررسی و کشف ارزش‌های اصلی که به زندگی معنا می‌بخشد.

جلسه 7

تغییر روابط، کشف روش‌های جدید و اتخاذ رویکری گسترده، آگاهی‌یافتن و رهایی از روش‌های اجتناب و کنترل، تقویت رفتارهای شفقت‌آمیز، شامل توسعه رفتارهای هوشمندانه.

جلسه 8

مورد هدف قرار دادن تعصبات منفی زندگی (مداخله خاتمه‌دادن به جنگ)؛ تمرکزکردن بر نقاط مثبت و قوت در زندگی، تبدیل‌شدن به خالق اهداف.

 

­­­

 

     برای اجرای جلسات آموزش گروهی مثبت‌نگری از برنامه روان‌درمانی مثبت‌نگر(2013)  Rashid & Seligman استفاده شد. گروه آزمایش دو، در 8 جلسه 1 ساعته مثبت‌نگری را آموزش دیدند.

 

 

 

جدول 2

خلاصه جلسات آموزش گروهی مثبت‌نگری (رشید و سلیگمن، 2013)

Table 2

Summary of Positivity Group Training Sessions (as cited in Rashid & Seligman, 2013)

جلسات

محتوا

جلسه‌ 1

آشنایی با اهداف و فرایند آموزش گروهی، آشنایی با قواعد و هنجارهای گروه، آشنایی با اعضای گروه، وظایف و نقش‌ها.

جلسه‌ 2

ترغیب اعضا به صحبت دربارۀ خود و روابط با همسرشان، تشویق آنها به بیان احساسات خود.

جلسه‌ 3

تشویق اعضا به بیان احساسات خود در رابطه با ایدئولوژی خود به جهان، تشویق اعضا به بحث در رابطه با اختلافات زناشویی به‌عنوان یک مشکل عادی یا یک مشکل باورناپذیر.

جلسه‌ 4

ترغیب اعضا به بیان تجربیات خود در رابطه با امید داشتن، تأثیر آن بر زندگی و نگرش نسبت به آن، تحلیل مثبت‌نگرانه تجارب شادکامی و امید در زندگی اعضا و دیگران.

جلسه‌ 5

تشویق اعضا به بحث گروهی دربارۀ این نمونه‌ها و چگونگی تأثیر این دو فرایند مثبت در زندگی، ارائه الگوهایی که امید و شادکامی و مثبت‌نگری به زندگیشان غنا بخشیده است، ازطریق پخش فیلم.

جلسه‌ 6

تشویق اعضا به بیان احساسات خود در رابطه با پذیرفتن مسئولیت زندگی خویش، تحلیل رابطه عدم مسئولیت‌پذیری با احساس گناه و سرخوردگی.

جلسه‌ 7

تحلیل روانشناختی تمرکز بر هدف و پذیرفتن مشکل و رابطه آن با سلامت روانی، تحلیل رابطه شادکامی با تمرکز بر هدف و پذیرفتن مشکل.

جلسه‌ 8

تحلیل روانشناختی تشکرکردن، تحلیل روانشناختی نقش تشکرکردن در افزایش شادکامی و بهبود ارتباط اجتماعی، بحث گروهی درباره تشکرکردن.


ملاحظات اخلاقی رعایت‌شده در این پژوهش عبارت بودند از: 1) احترام به اصل رازداری آزمودنی‌ها؛ 2) ارائه اطلاعات کافی دربارۀ چگونگی پژوهش به تمام شرکت‌کنندگان؛ 3) کسب رضایت‌نامه کتبی درباره شرکت در درمان؛ 4) ادامه یا پیگیری درمان در صورت لزوم حتی پس از پایان پژوهش؛ 5) شرکت‌کنندگان، اجباری برای شرکت در جلسات تا انتهای درمان نداشتند و می‌توانستند هرگاه می‌خواهند درمان را ترک کنند و 6) عدم تحمیل هزینه اضافی به‌خاطر پژوهش.

روش اجرا و تحلیل: فرایند پژوهش به این صورت بود که در فروردین ماه سال 1400 پس از هماهنگی لازم با مسئولین مربوطه و مراجعه به دادگاه خانواده و شورای حل اختلاف شهر مشهد و همکاری مشاورین، زنان درگیر تعارض زناشویی، شناسایی و بعد از مصاحبه روانشناختی، جلسه توجیهی برای آنان برگزار شد. از زنانی که تمایل به شرکت در پژوهش داشتند، ثبت‌نام به عمل آمد و با توجه به غربالگری براساس ملاک‌های ورود و خروج، نمونه‌گیری انجام شد. از اعضای شرکت‌کننده رضایت آگاهانه اخذ شد و شرکت‌کنندگان با جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. پژوهشگران در همین جلسه متعهد شدند تا پس از پایان پژوهش، گروه گواه نیز درمان مؤثرتر دریافت کنند. گروه‌های‌ آزمایش، هشت جلسه یک‌ساعته درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی و درمان مثبت‌نگر را دریافت کردند که جلسات آن به‌صورت هفتگی و در سالن اجتماعات شورای حل اختلاف برگزار شد. شایان ذکر است پژوهشگرِ دوره‌دیده درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی و درمان مثبت‌نگر و استادیار دانشگاه، جلسات آموزشی را اجرا کرد. گروه گواه تحت هیچ مداخله‌ای قرار نگرفت. تمامی شرکت‌کنندگان در جلسات حضور پیدا کردند و افت آزمودنی در این مطالعه وجود نداشت. پس از یک دوره پیگیری دو ماهه برای بار سوم هر دو گروه آزمایش، آزمون و نتایج به‌دست‌آمده با گروه کنترل مقایسه شدند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌های جمع‌آوری‌شده از آمار استنباطی نظیر تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر[5] با نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 21 استفاده شد.

 

 

یافته‌ها

نتایج تحلیل واریانس یک راهه برای متغیر سن (05/0<p، 032/0F=) و یافته‌های آزمون خی‌دو برای متغیرهای تحصیلات و تعداد فرزندان نشان می‌دهند بین سه گروه در توزیع این سه متغیر تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0<p). در جدول 3، شاخص‌های میانگین و انحراف استاندارد متغیرهای ناگویی هیجانی، خوش‌بینی و رضایت از زندگی به تفکیک گروه‌های پژوهش و در سه مرحله پژوهش ارائه شده‌اند.



جدول 3

میانگین و انحراف استاندارد متغیرها در مراحل پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری

Table 3

Mean and Standard Deviation of Variables in Pre-Test, Post-Test and Follow-up Stages

متغیر

 (شفقت‌ورزی)

 (مثبت‌نگری)

گروه گواه

میانگین

انحراف معیار

میانگین

انحراف معیار

میانگین

انحراف معیار

ناگویی هیجانی

پیش‌آزمون

80/51

79/15

73/52

47/10

07/52

48/12

پس‌آزمون

40/35

56/16

20/34

43/8

11/52

32/11

پیگیری

18/35

49/15

47/34

51/9

31/54

29/13

خوش‌بینی

پیش‌آزمون

53/58

62/11

20/58

38/6

80/58

72/12

پس‌آزمون

67/82

28/11

80/83

22/8

80/80

95/14

پیگیری

14/83

33/12

11/84

45/8

13/77

26/13

رضایتمندی از زندگی

پیش‌آزمون

47/18

15/5

73/18

54/4

80/18

09/6

پس‌آزمون

80/25

34/5

87/26

29/4

20/16

41/5

پیگیری

19/24

49/5

15/24

71/5

16/21

37/4



    جدول 3، میانگین و انحراف‌معیار ناگویی هیجانی، خوش‌بینی و رضایت از زندگی برای مراحل پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری را نشان می‌دهد که پس از درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی و درمان مثبت‌نگر، نمرات گروه آزمایش تفاوت معنادار داشته است. همچنین، آزمون کولموگروف اسمیرنوف[6] نشان داد فرض نرمال‌بودن برای تمامی متغیرهای ناگویی هیجانی، خوش‌بینی و رضایت از زندگی برقرار است (05/0>p). نتایج آزمون لوین[7] نشان دادند فرض همگنی واریانس نیز برای تمامی متغیرهای ناگویی هیجانی (07/3F=)، خوش‌بینی (602/0F=) و رضایت از زندگی (16/2F=) برقرار است (05/0>p). یافته‌های حاصل از تحلیل کواریانس چندمتغیره حاکی از آن است که F به‌دست‌آمده در تمامی آزمون‌ها، با درجه آزادی 2 و 13 در سطح 05/0<p معنادار است. یافته‌ها نشان دادند در متغیرهای پژوهش پس از حذف اثر پیش‌آزمون، تفاوت معنادار وجود دارد 05/0>p و (2 و 13Df=) و (612/35F= و 913/0PillaisTrace=). در ادامه خلاصه نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر برای عامل درون‌گروهی و تعامل درون‌گروهی و عامل بین‌گروهی برای متغیرهای پژوهش ارائه شده است.

 

 

جدول 4

خلاصه نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر

Table 4

Summary of Results of Analysis of Variance with Repeated Measures

متغیر

منبع اثر

مجموع مجذورات

درجه آزادی

میانگین مجذورات

مقدار F

معنی‌داری

مجذور اتا

ناگویی هیجانی

زمان

02/4636

1

02/4636

13/95

001/0

21/0

گروه

94/2390

2

47/1195

53/24

001/0

44/0

زمان×گروه

97/1997

41

73/48

46/12

001/0

19/0

خوش‌بینی

زمان

83/2104

1

83/2104

89/32

001/0

54/0

گروه

34/5063

2

67/2531

56/39

001/0

36/0

زمان×گروه

69/2623

41

99/63

31/19

001/0

41/0

رضایت از زندگی

زمان

61/4652

1

02/4652

13/84

001/0

45/0

گروه

51/2380

2

48/1205

51/32

001/0

41/0

زمان×گروه

91/1984

41

73/48

25/16

001/0

32/0



    همان‌طور که در جدول 4 ملاحظه می‌شود در متغیر ناگویی هیجانی عامل زمان (001/0>p، 13/95F=)، عامل گروه (001/0>p، 53/24F=) و تعامل زمان و گروه (001/0>p، 46/12F=) معنادارند. معناداری تعامل زمان و عضویت گروهی در کنار معناداری عامل گروه، نشان‌دهنده این است که دست‌کم بین دو گروه از سه گروه پژوهش در عامل ناگویی هیجانی تفاوت معنادار وجود دارد. همچنین، در متغیر خوش‌بینی عامل زمان (001/0>p، 89/32F=)، عامل گروه (001/0>p، 56/39F=) و تعامل زمان و گروه (001/0>p، 31/19F=) معنادارند. معناداری تعامل زمان و عضویت گروهی در کنار معناداری عامل گروه، نشان‌دهنده این است که دست‌کم بین دو گروه از سه گروه پژوهش در عامل خوش‌بینی تفاوت معنادار وجود دارد. در متغیر رضایت از زندگی عامل زمان (001/0>p، 13/84F=)، عامل گروه (001/0>p، 51/32F=) و تعامل زمان و گروه (001/0>p، 25/16F=) معنادارند. معناداری تعامل زمان و عضویت گروهی در کنار معناداری عامل گروه، نشان‌دهنده این است که دست‌کم بین دو گروه از سه گروه پژوهش در عامل رضایت از زندگی تفاوت معنادار وجود دارد. مجذور سهمی اتا نشان می‌دهد 44 درصد از تفاوت در متغیر ناگویی هیجانی، 36 درصد از تفاوت در متغیر خوش‌بینی و 41 درصد از تفاوت در متغیر رضایت از زندگی در سه گروه مربوط به مداخلات اعمال شده است. به‌منظور مقایسه بررسی این اختلاف‌ها و مقایسه زوجی آنها از آزمون بونفرونی استفاده شد.



جدول 5

نتایج آزمون بونفرونی برای مقایسۀ دو به دو گروه‌های پژوهش

Table 5

The Results of the Bonferroni Test for Two-by-Two Comparison of Research Groups

متغیر

منبع تغییرات

گروه مبنا

گروه مورد مقایسه

تفاوت میانگین

معناداری

ناگویی هیجانی

گروه

شفقت‌ورزی

مثبت‌نگری

2/1

013/0

شفقت‌ورزی

کنترل

71/16-

011/0

مثبت‌نگری

کنترل

91/17-

002/0

مرحله آزمون

پیش‌آزمون

پس‌آزمون

71/0

001/0

پیش‌آزمون

پیگیری

13/19-

012/0

پس‌آزمون

پیگیری

6/20-

001/0

خوش‌بینی

گروه

شفقت‌ورزی

مثبت‌نگری

13/1-

002/0

شفقت‌ورزی

کنترل

87/1

014/0

مثبت‌نگری

کنترل

3/1

001/0

مرحله آزمون

پیش‌آزمون

پس‌آزمون

97/0-

002/0

پیش‌آزمون

پیگیری

01/6

004/0

پس‌آزمون

پیگیری

98/6

001/0

رضایت از زندگی

گروه

شفقت‌ورزی

مثبت‌نگری

07/1-

002/0

شفقت‌ورزی

کنترل

6/9

011/0

مثبت‌نگری

کنترل

67/10

003/0

مرحله آزمون

پیش‌آزمون

پس‌آزمون

04/0

003/0

پیش‌آزمون

پیگیری

03/3

014/0

پس‌آزمون

پیگیری

99/2

002/0



در جدول 7، نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی برای مقایسه جفتی دو گروه آزمایش و گروه کنترل در متغیرهای پژوهش ارائه شده‌اند. چنانچه در این جدول مشاهده می‌شود در مرحله پس‌آزمون در ناگویی هیجانی، خوش‌بینی و رضایت از زندگی بین گروه شفقت‌ورزی و مثبت‌نگری با گروه گواه تفاوت معنی‌داری وجود دارد (05/0>p)؛ این تفاوت تا مرحله پیگیری برای هر دو درمان تداوم دارد (05/0>p). همچنین، نتایج نشان دادند درمان مثبت‌نگر در مرحله پس‌آزمون و پیگیری نسبت به گروه درمان مبتنی بر شفقت اثربخشی بیشتری بر ناگویی هیجانی، خوش‌بینی و رضایت از زندگی زنان داشته است (05/0>p).

 

بحث

هدف این پژوهش، مقایسه اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی و مثبت‌نگری بر ناگویی هیجانی، خوش‌بینی و رضایتمندی از زندگی زنان درگیر تعارض در سال‌های اول زندگی مشترک بود. نتایج نشان دادند آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی و مثبت‌نگری منجر به افزایش خوش‌بینی زنان درگیر تعارض در سال‌های اول زندگی مشترک می‌شود و مثبت‌نگری نسبت به شفقت‌ورزی بر خوش‌بینی زنان درگیر تعارض در سال‌های اول زندگی مشترک اثربخشی بیشتری دارد. این یافته با نتایج مطالعات Ghadampour & Mansoori (2018) مبتنی بر تأثیر درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی بر افزایش میزان خوش‌بینی بیماران، Muller et al (2020) مبنی بر اثربخشی درمان گروهی مثبت‌نگر بر خوش‌بینی و رضایتمندی از زندگی زنان، Kahler et al (2020) مبنی بر تأثیر مداخلات مثبت‌نگر در ارتقای رضایتمندی از زندگی و خوش‌بینی زنان و پژوهش Smith et al (2018) که نشان داد آموزش درمان متمرکز بر شفقت منجر به افزایش خوش‌بینی دانشجویان می‌شود، همسو بود.

    در تبیین این یافته می‌توان گفت یکی از ویژگی‌های مهم سلامت‌روان، خوش‌بینی است که از ارتباط‌های درونی و احساس صمیمیت و گرمی نشأت گرفته است و به‌صورت مثبت و معنی‌داری با شفقت و مهربانی با خود رابطه دارد. شفقت به خود به‌عنوان یک ویژگی انسانی مهم، مهربانی، عطوفت و کمک به هم‌نوعان برای اینکه هنگام مواجه‌شدن با چالش‌ها و دشواری‌های زندگی امیدوار باشند، در نظر گرفته می‌شود. همچنین، ذهن شفقت‌ورز، با مهارت‌های مقابله‌ای سازگارانه، خوش‌بینی دربارۀ آینده را حفظ می‌کند (Smith et al., 2018). مهم‌ترین فایده خودشفقتی، خوش‌بینی و نگاه مثبت به آینده است و مداخله مبتنی بر شفقت‌ورزی، به این دلیل که خودقضاوتی را کاهش می‌دهد، موجب تحلیل ادراک شایستگی شده و در ارتقای خوش‌بینی افراد نسبت به توانایی‌هایشان به هنگام رویارویی با شرایط و موقعیت‌های چالش‌برانگیز اثربخش است. درمجموع، اشخاصی که خودشفقتی دارند، در مقایسه با افرادی که فاقد خودشفقتی هستند، خوش‌بین‌ترند و د نتیجه، بهتر می‌توانند با هیجان‌های منفی خود کنار بیایند (Ghadampour et al., 2018). همچنین، روان‌درمانی مثبت‌نگر با هدف تأکید بر افزایش توانایی‌ها و مزیت‌هایی طراحی شده است که فرد را قادر می‌سازد با تعامل مؤثر با دیگران در جامعه پیشرفت کند تا احساس مثبت در او تقویت شود. مثبت‌نگری هم‌زمان با شناخت و بالابردن توانمندی‌های فردی، کنترل و مدیریت هیجان‌های منفی و نقاط ضعف را میسر می‌سازد که این امر به‌نوبۀخود امیدواری و خوش‌بینی را افزایش می‌دهد (Muller et al., 2020).

    نتایج دیگر مطالعه نشان دادند آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی و مثبت‌نگری بر کاهش ناگویی هیجانی زنان درگیر تعارض در سال‌های اول زندگی مشترک تأثیر معنادار دارد. این یافته با نتایج مطالعات Esmaili et al (2021) مبنی بر اثربخشی مثبت‌نگری بر تنظیم ناگویی هیجانی، Tajdin et al (2021) که نشان داد درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی بر کاهش ناگویی هیجانی اثربخش است و پژوهش Hakimi (2021) مبنی بر اثربخشی روان‌درمانی مثبت‌نگر بر ناگویی هیجانی زنان همسو بود.

    در تبیین این یافته می‌توان گفت آموزش شفقت خود در این زنان سبب رشد هوشمندانه و توانایی به تعویق انداختن احساسات ناخوشایند، توانایی درگیرشدن یا گریز از یک هیجان منفی به‌صورت مناسب، توانایی کنترل منطقی هیجان‌ها شده و با تعدیل هیجان‌های منفی و افزایش هیجان‌های خوشایند سبب تعدیل ناگویی هیجانی این افراد شده است. تلاش برای آگاهی از هیجان‌ها و توسعه چشم‌انداز فردی از هیجان‌ها خودآگاهی را افزایش می‌دهد و سبب می‌شود افراد خودآگاهی بیشتری را به دست آوردند و بر خود کنترل مناسب‌تری داشته باشند و افکار خودسرزنش‌گری و احساسات ناخوشایند کمتری داشته باشند؛ بنابراین، آموزش شفقت به خود در افراد می‌تواند موجب انسجام هیجانی، تطبیق رفتارهای سازشی جدید و ارزیابی هیجان‌های مثبت و منفی شود و در کل ناگویی هیجانی را بهبود بخشد (Tajdin et al., 2021). با شروع تعارضات و افزایش هیجان‌های منفی مانند اضطراب، احساس تنهایی و غیره ممکن است ناامیدی بروز پیدا کند و زمینه برای بروز برخی مشکلات روانشناختی دیگر مانند افسردگی فراهم شود. این مسئله به‌خصوص دربارۀ کسانی بیشتر صدق می‌کند که در شناسایی و بروز هیجان‌هایشان دچار مشکل‌اند. همچنین، روان‌درمانی مثبت‌نگر با هدف تأکید بر افزایش توانایی‌ها و مزیت‌هایی طراحی شده است که فرد را قادر می‌سازد با تعامل مؤثرتر با دیگران در جامعه پیشرفت کند تا احساس مثبت در او تقویت شود. آموزش مثبت‌نگری هم‌زمان با شناخت و بالابردن توانمندی‌های فردی، کنترل و مدیریت هیجان‌های منفی و نقاط ضعف را میسر می‌سازد که این امر به‌نوبۀخود ناگویی هیجانی را کاهش می‌دهد (Hakimi, 2021).

    یافته دیگر پژوهش نشان داد آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی و مثبت‌نگری بر افزایش رضایتمندی از زندگی زنان درگیر تعارض در سال‌های اول زندگی مشترک اثربخش است. این یافته با نتایج مطالعات Asadi et al (2021) مبنی بر اثربخشی شفقت به خود بر افزایش رضایت از زندگی زنان سالمند، Ghazanfarianpur & Chalabianlu (2021) که نشان دادند مداخله‌ کوتاه‌مدت شفقت به خود منجر به افزایش رضایت از زندگی دانشجویان می‌شود، Asgari & Toorkashvand (2020) مبنی بر اثربخشی فنون مثبت نگری تلفیقی بر رضایتمندی از زندگی زنان، Kahler et al, (2020) که نشان دادند مداخلات مثبت‌نگر منجر به ارتقای رضایتمندی از زندگی و خوش‌بینی زنان می‌شود و نتایج پژوهش Mantelo & Karakasido (2017) مبنی بر اثربخشی مداخله شفقت به خود بر رضایت از زندگی همسو بود.

    این یافته این‌گونه تبیین می‌شود که وجود نگرش مشفقانه در افراد به آنها کمک می‌کند میان خود و دیگران پیوند احساس کنند و به‌واسطه این احساس بر ترس از طرد و ناسازگاری با شرایط موجود غلبه کنند؛ بنابراین، زنانی که مهارت‌های شفقت‌ورزی را دریافت کردند، در تجربه وقایع ناخوشایند مثل پرخاشگری در روابط بین‌فردی احساسات منفی کمتر و بخشودگی بیشتری را تجربه می‌کنند و تحمل ابهام بالاتری دارند که همگی اینها به افزایش سطح رضایتمندی آنها از زندگی منجر می‌شود (Ghazanfarianpur & Chalbianlu, 2021). از مهم‌ترین هدف‌های درمان مثبت‌نگر، افزایش رضایت از زندگی و بهزیستی روانی افراد است. بر این اساس، در رویکرد روانشناسی مثبت‌نگر، توانمندی‌ها، هیجان‌های مثبت، تعهد و معنا باعث شادتر و غنی‌تر کردن زندگی افراد می‌شود. به‌عبارتی، تمرین‌های این مداخله مبتنی بر ارتقای سطح بهزیستی روانشناختی و شادکامی است؛ به‌طور مثال، در مطالعات مختلف، تمرین و نوشتن نامه قدرشناسی منجر به بهبود رضایت از زندگی، افزایش هیجان‌های مثبت و افزایش خوش‌بینی شده و انجام تمرین سه چیز مثبت و خوب و تمرین بخشش، مهربانی و شفقت، با از بین بردن هیجان‌های منفی، منجر به ایجاد شادکامی و رضایت از زندگی شده است (Kahler et al., 2020). از آنجایی که مفروضه‌ها و تمرین‌های مثبت‌نگری، هیجان‌های منفی را خنثی و هیجان‌های مثبت را در افراد ایجاد می‌کند، تاب‌آوری، سلامت جسمی _ روانشناختی و منابع شخصی را افزایش می‌دهد. همچنین، بسترهای لازم را برای رشد و بالندگی انسان ایجاد می‌کند؛ درنتیجه، انتظار مثبت آنها دربارۀ اتفاقات آینده افزایش می‌یابد (Asadi Bijae et al., 2021).

    از محدودیت‌های این پژوهش، ارزیابی متغیرهای پژوهش ازطریق پرسشنامه بود. همچنین، این پژوهش تنها در گروه زنان انجام شد و نمونه محدود به زنان درگیر تعارض زناشویی شهر مشهد ازجمله محدودیت‌های پژوهش حاضر بود؛ بنابراین، در تعمیم نتایج باید جانب احتیاط را در نظر گرفت. پیشنهاد می‌شود در پژوهش‌های آتی، مشابه این پژوهش در شهرهای دیگر و مردان درگیر تعارض زناشویی اجرا شود و نتایج آن با یافته‌های این پژوهش مقایسه شوند و از روش‌های تکمیلی برای ارزیابی رضایت از زندگی استفاده شود. نتایج حاکی از اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر شفقت‌ورزی و مثبت‌نگری بر خوش‌بینی و رضایتمندی از زندگی زنان درگیر تعارض بود؛ درنتیجه، این دو رویکرد قابلیت کاربرد در مراکز و کلینیک‌های خدمات روانشناختی را دارند؛ بنابراین، مشاوران خانواده و درمانگران می‌تو‌انند از این دو رویکرد برای بهبود ویژگی‌های روانشناختی و زناشویی زنان درگیر تعارض استفاده کنند. همچنین، به دلیل ویژگی‌های ضربه‌گیر شفقت و ارتباط آن با خوش‌بینی و رضایت از زندگی در حوزه‌های پیشگیری مانند مراکز مشاوره پیش از ازدواج علاوه بر ارائه خدمات درمانی و مشاوره‌ای به گروه‌های مختلف آموزش داده شود.

 

سپاسگزاری

    بدین‌وسیله از تمامی زنان حاضر در پژوهش که همکاری کاملی برای اجرای پژوهش داشتند، قدردانی به عمل می‌آید.

 

 

[1] Optimism questionnaire

[2] Enrich Marital Satisfaction Questionnaire

[3] Toronto Ataxia Questionnaire

[4] Gilbert

[5] Analysis of variance with repeated measures

[6] Kolmogorov Smirnov

[7] Levin

احمدی، ع.، شالچی، ب.، و منصورزاده، ز. (1399). اثربخشی آموزش شفقت به خود بر علائم سندرم روده تحریک پذیر. مجله دانشگاه علوم پزشکی قم، ۱۴(۴)، ۱۰-۱. http:// 10.29252/qums.14.4.1
ایرانفرد، ح.، محمد طاهری، م.، و سلطانی‌فر، م. (1401). پیش‌بینی مولفه‌های رضایت از زندگی (خانواده، دوستان، دانشگاه، محیط زندگی و خود) بر اساس مهارت‌های ارتباطی در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی. سبک زندگی اسلامی با محوریت سلامت، ۶(۲)، ۸۷-۷۹. https://www.islamiilife.com/article_187112.html
اسماعیلی، م.، و محمدی کهروئی، ش. (1400). بررسی اثربخشی مثبت نگری با تاکید بر آیات قرآن بر تنظیم ناگویی هیجانی در دانش آموزان. مجله روانشناسی ایران، 1(42)، 71-62. https://civilica.com/doc/1421939
احدی، ح.، هومن، ح.، کوشکی، ش.، و شاه نظری، م. (1391). ویژگی‌های روانسنجی پرسشنامه رضایت زناشویی. فصلنامه تحقیقات روانشناختی، 4(14)، 115-101. https://civilica.com/doc/1576264
اسدی بیجائیه، ج.، امیری مجد، م.، قمری، م.، و فتحی اقدم، ق. (1400). اثربخشی آموزش شفقت به خود بر رضایت از زندگی و تاب‌آوری زنان سالمند. روانشناسی پیری، 7(1)، 67-55. doi: 10.22126/jap.2021.6210.1509
براری بازیارخیلی، ز.، و ابراهیمی، ص. (1400). پیش بینی درماندگی روان‌شناختی و تحمل ناکامی بر اساس نارسایی هیجانی در زنان مبتلا به سرطان پستان. نشریه پرستاری ایران، ۳۴(۱۲۹)، ۱۰۸-۹۶. http://ijn.iums.ac.ir/browse.php?a
بشارت، م. (1392). مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو: پرسشنامه، روش اجرا و نمره‌گذاری (نسخه فارسی. روانشناسی تحولی: روانشناسان ایرانی، 10(37)، 99-92. http:// 512923
پهلوان، م.، بشارت، م.، برجعلی، ا.، و فراهانی، ح. (1398). پیش‌بینی شدت درد در بیماران مبتلا به درد مزمن بر اساس ناگویی هیجانی: نقش واسطه‌ای سیستم بازداری رفتاری. مجله روانپزشکی و روانشناسی بالینی ایران، ۲۵(۱)، ۷۱-۵۶.doi: 10.32598/ijpcp.25.1.56
پورمیدانی، س.، نوری، ا.، و شفتی؛ ع. (1393). رابطه سبک زندگی با رضایت زناشویی. خانواده پژوهی، 10(3)، 344-331.https://jfr.sbu.ac.ir/article_96524.html
تاجدین، ا.، ال یاسین، ع.، حیدری، ح.، و داودی، ح. (1400). مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی و واقعیت درمانی بر ناگویی هیجانی در مددجویان مرد زندانی. فصلنامه علمی پژوهشی علوم روانشناختی، ۱۹(۹۵)، ۱۵۳۲-۱۵۱۹. doi:20.1001.1.17357462.1399.19.95.10.6
حکیمی، ا. (1400). اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر خوش بینی و ناگویی هیجانی معلمان زن بازنشسته مضطرب. مجله آسیب شناسی روانی، 9(41)، 49-37. doi: 10.22108/ppls.2020.120662.1859
حجازی منفرد، ز. (1400). پیش‌بینی رضایتمندی از زندگی زناشویی ازطریق بررسی ناگویی هیجانی در زوجین فرهنگی ساکن شهر قم. مجله توسعه پایدار در علوم تربیتی و روانشناسی، 9(11)، 181-175. https://civilica.com/doc/1368839
خدادادی سنگده، ج. (1400). شناسایی دلایل شکل‌گیری تعارض زناشویی در دوران عقد. فرهنگ مشاوره و روان درمانی، 12(48)، 54-25.  https://doi.org/10.22054/qccpc.2021.62628.2758
خدائی، ع.، زارع، ح.، علی‌پور، ا.، و شکری، ا. (1395). ویژگی‌های روان‌سنجی نسخة تجدیدنظرشدة آزمون جهت‌گیری زندگی. فصلنامه روان شناسی کاربردی، 10(4)، 405-387. DOI: 20.1001.1.20084331.1395.10.4.7.3
شریفی، ح.، و نجفی‌زند، ج. (1385). روانشناسی مثبت علم شادمانی و نیرومندی‌های انسان. تهران: انتشارات سخن.
طباطبایی‌فر، م.، آرام‌نیا، ا.، و اسلامیان، س. (1401). تدوین بسته آموزشی بومی کارت‌های ذهنیت طرحواره ای و بررسی اثربخشی آن بر تعارض زناشویی. خانواده درمانی کاربردی، 3(1)، 176-161.  doi: 10.22034/aftj.2021.287423.1092
عسگری، م.، و ترکاشوند، ف. (1399). اثربخشی درمانی فنون مثبت نگری تلفیقی بررضایتمندی از زندگی زنان مراجعه کننده به مراکز درمانی. مجله مطالعات روانشناسی بالینی، 8(31)، 99-87. https://doi.org/10.22054/jcps.2018.8795
غضنفریان‌پور، س.، و چلبیانلو، غ. (1400). اثربخشی مداخله‌ کوتاه‌مدت شفقت به خود بر عاطفه مثبت و منفی و رضایت از زندگی. رویش روان شناسی، ۱۰(۳)، ۱۳۴-۱۲۱. DOI: 20.1001.1.2383353.1400.10.3.7.1
فرهادیان، ف.، و مرادی، ا. (1399). سهم سلامت معنوی، خوش‌بینی و بخشش در پیش‌بینی بهزیستی روان‌شناختی دانشجویان دانشگاه. دانش و پژوهش در روان شناسی کاربردی، 21(2)، 104-93. DOI: 10.30486/jsrp.2019.576556.1513
قدم‌پور، ع.، و منصوری، ل. (1397). اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی بر افزایش میزان خوش بینی و شفقت به خود دانش آموزان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر. مطالعات روان‌شناختی، 14(1)، 74-59. (DOI): 10.22051/PSY.2017.13705.1329
کردلو، م.، ثنائی‌ذاکر، ب.، و خلعتبری، ج. (1398). مقایسه اثربخشی رویکرد اسلامی مبتنی بر انتخاب تعادل با روان‌درمانی مثبت‌گرایی بر میزان کیفیت زندگی و رضایت‌مندی از زندگی زنان مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره سازمان نظام شهر تهران. سبک زندگی اسلامی با محوریت سلامت، ۳(1)، ۵۷-۴۷. https://www.islamiilife.com/article_189266.html
گیلبرت، پ. (1395). درمان مبتنی بر شفقت‌ورزی، ترجمۀ مهرنوش اثباتی و علی فیضی. چاپ اول، انتشارت ابن‌سینا.
معصومی‌تبار، ز.، افشاری‌نیا، ک.، امیری، ح.، و حسینی، س. (1399). بررسی اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی بر مشکلات تنظیم هیجانی و رضایت زناشویی بانوان ناسازگار در دهه اول زندگی. مجله علوم روانشناختی، 19(95)، 1506-1497. doi:20.1001.1.17357462.1399.19.95.1.7
مظلومی، ع.، عسکری، پ.، مکوندی، ب.، احتشام‌زاده، پ.، و بختیارپور، س. (1398). مقایسه اثربخشی مداخله مبتنی بر روانشناسی مثبت نگر و آموزش تنظیم هیجان برتوانمندی های منش گروه نارانان. پژوهش‌نامه زنان، 10(27)، 177-159. doi:10.30465/WS.2019.4042
مجرد، آ.، قمری‌گیوی، ح.، و کیانی، ا. (1398). اثربخشی مشاوره راه حل محور بر بخشش و دلزدگی زناشویی در زنان ناسازگار. پژوهشنامه اسلامی زنان‌ و‌ خانواده، 7(3)، 26-9. doi: 20.1001.1.25386190.1398.7.3.1.3
محمدیان، م.، حسین‌پور، ر.، و فرهنگی، ع. (1399). بررسی رابطه بین شفقت خود و هوش معنوی با رضایت زناشویی دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال. فصلنامه روانشناسی و علوم رفتاری ایران، 22(2)، 84-69. https://psyj.ir/user/articles/2797
هوشمندی، ر.، احمدی، خ.، و کیامنش، ع. (1400). شناسایی و سنجش عوامل محوری و پیرامونی تعارضات زناشویی در جمعیت فارسی زبان (مطالعه ترکیبی). خانواده درمانی کاربردی، 2(4)، 406-383. doi: %2010.22034/AFTJ.2022.302788.1182
یعقوبی، ا.، و نسائی‌مقدم، ب. (1398). اثربخشی روش مداخله‌ای روانشناسی مثبت‌گرا بر بهزیستی روان‌شناختی نوجوانان. مجله روانپزشکی و روانشناسی بالینی ایران، ۲۵(۱)، 25-14. doi: 10.32598/ijpcp.25.1.14
References
Arslan, G., & Yıldırım, M. (2021). Coronavirus stress, meaningful living, optimism, and depressive symptoms: A study of moderated mediation model. Australian Journal of Psychology, 73(2), 19-28.doi.org/10.1080/00049530.2021.1882273
Askari, M., & Turkashund, F. (2020). Therapeutic effectiveness of integrated positivity techniques on life satisfaction of women referring to medical centers. Journal of Clinical Psychology Studies, 8(31), 87-99. https://doi.org/10.22054/jcps.2018.8795 [In Persian]
Ahadi, H., Homan, H., Koshki, Sh., & Shah Nazari, M. (2012). Psychometric characteristics of marital satisfaction questionnaire. Psychological Research Quarterly, 4(14), 115-101.https://civilica.com/doc/1576264 [In Persian]
Asadi Bejaieh, J., Amiri Majd, M., Qamari, M., & Fathi Aghdam, Q. (2021). The effectiveness of self-compassion training on life satisfaction and resilience of elderly women. Psychology of Aging, 7(1), 55-67. doi: 10.22126/jap.2021.6210.1509 [In Persian]
Ahmadi, A., Shalchi, B., & Mansurzadeh, Z. (2020). Effectiveness of self-compassion training on symptoms of irritable bowel syndrome. Journal of Qom University of Medical Sciences, 14(4), 1-10. 20.1001.1.17357799.1399.14.4.3.7 [In Persian]
Barari Baziarkheli, Z., & Ebrahimi, P. (2021). Prediction of psychological helplessness and tolerance of failure based on emotional failure in women with breast cancer. Iranian Journal of Nursing, 34(129), 108-96. http://ijn.iums.ac.ir/browse.php?a[In Persian]
Basharat, M. (2013). Toronto emotional dyslexia scale: questionnaire, implementation and scoring method (Persian version). Transformational psychology: Iranian psychologists, 10(37), 99-92.  http:doi512923[In Persian]
Bachem, R., Levin, Y., Zhou, X., Zerach, G., & Solomon, Z. (2018). The Role of Parental Posttraumatic Stress, Marital Adjustment, and Dyadic Self‐Disclosure in Intergenerational Transmission of Trauma: A Family System Approach. Journal of Marital and Family Therapy, 44(3), 543-555.DOI: 10.1111/jmft.12266
Brand, M., Young, & K., Laier, C. (2017). Integrating psychological and neurobiological considerations regarding the development and maintenance of specific Internet-use disorders: An Interaction of Person-Affect-Cognition-Execution (I-PACE) model. Neuroscience & Biobehavioral Reviews, 71(1), 252-266.DOI: 10.1016/j.neubiorev.2016.08.033
Brophy, K., Brähler, E., Hinz, A., Schmidt, S., & Körner, A. (2020). The role of self-compassion in the relationship between attachment, depression, and quality of life. Journal of Affective Disorders, 260(1), 45-52.DOI: 10.1016/j.jad.2019.08.066
Cleare, S., Gumley, A., & O'Connor, R. C. (2019). Self‐compassion, self‐forgiveness, suicidal ideation, and self‐harm: A systematic review. Clinical Psychology & Psychotherapy, 26(5), 511-530.DOI: 10.1002/cpp.2372
Cheung, A., Chiu, T., & Choi, S. (2021). Couples’ self-control and marital conflict: Does similarity, complementarity, or totality matter more. Social Science Research, 102(2), 26-38.doi.org/10.1016/j.ssresearch.2021.102638
Esmaili, M., & Mohammadi Kahroui, Sh. (2021). Investigating the effectiveness of positivity with an emphasis on Quranic verses on the regulation of emotional dyslexia in students. Iranian Journal of Psychology, 1(42), 71-62. https://civilica.com/doc/1421939[In Persian]
Farhadian, F., & Moradi, A. (2020). Contribution of spiritual health, optimism and forgiveness in predicting psychological well-being of university students. Knowledge and Research in Applied Psychology, 21(2), 104-93. 10.30486/jsrp.2019.576556.1513 [In Persian]
Ghazanfarianpour, S., & Chalbianlou, G. (2021). The effectiveness of short-term self-compassion intervention on positive and negative emotions and life satisfaction. Development of Psychology, 10(3), 121-134. [In Persian]
Ghadampour, A., & Mansouri, L. (2018). The effectiveness of compassion-based therapy on increasing the level of optimism and self-compassion of students with generalized anxiety disorder. Psychological Studies, 14(1), 59-74. DOI:10.22051/PSY.2017.13705.1329 [In Persian]
Gilbert, P. (2016). Compassion-based therapy, translated by Mehrnoosh Taftani and Ali Faizi. First edition, Ibn Sina publishing house. [In Persian]
Haeyen, S., & Heijman, J. (2020). Compassion Focused Art Therapy for people diagnosed with a cluster B/C personality disorder: An intervention mapping study. The Arts in Psychotherapy, 69(7), 16-26.doi.org/10.1016/j.aip.2020.101663
Houshmandi, R., Ahmadi, Kh., & Kiamanesh, A. (2021). Identifying and measuring the central and peripheral factors of marital conflicts in the Persian-speaking population (composite study). Applied Family Therapy, 2(4), 406-383. doi: %2010.22034/AFTJ.2022.302788.1182 [In Persian]
Hakimi, A. (2021). Effectiveness of positive psychotherapy on optimism and ataxia of anxious retired female teachers. Journal of Psychopathology, 9(41), 37-49. doi: 10.22108/ppls.2020.120662.1859 [In Persian]
Hejazi Monfared, Z. (2021). Predicting satisfaction with married life through investigating emotional dyslexia in cultural couples living in Qom city. Journal of Sustainable Development in Educational Sciences and Psychology, 9(11), 181-175.https://civilica.com/doc/1368839 [In Persian]
Iranfard, H., Mohammad Taheri, M., & Soltanifar, M. (2022). Prediction of life satisfaction components (family, friends, university, living environment and self) based on communication skills in Islamic Azad University students. Islamic lifestyle based on health, 6(2), 87-79.https://www.islamiilife.com/article_187112.html [In Persian]
Irons, C., & Lad, S. (2018). Using Compassion Focused Therapy to Work with Shame and Self-Criticism in Complex Trauma. Clinical Psychology, 21(1), 31-40.DOI: 10.1007/s10879-014-9286-8
Johannsen, M., Schlander, C., & Vestergaard, I. (2022). Group-based compassion-focused therapy for prolonged grief symptoms in adults – Results from a randomized controlled trial. Psychiatry Research, 314(9), 46-53.DOI: 10.1016/j.psychres.2022.114683
Kahler, C. W., Spillane, N. S., Day, A., Clerkin, E. M., Parks, A., Leventhal, A. M., & Brown, R. A. (2020). Positive psychotherapy for smoking cessation: Treatment development, feasibility, and preliminary results. The Journal of Positive Psychology, 9(11), 19-27. doi: 10.1080/17439760.2013.826716
Kurdlo, M., Sanai Zaker, B., & Khalatbari, J. (2019). Comparing the effectiveness of the Islamic approach based on the choice of balance with positivity psychotherapy on the level of quality of life and life satisfaction of women referring to counseling centers of Tehran city system organization. Islamic lifestyle based on health, 3(1), 47-57. https://www.islamiilife.com/article_189266.html [In Persian]
Khodadadi Sangdeh, J. (2021). Identifying the reasons for the formation of marital conflict during marriage. Counseling and Psychotherapy Culture, 12(48), 54-25.  https://doi.org/10.22054/qccpc.2021.62628.2758 [In Persian]
Khodai, A., Zare, H., Alipour, A., & Shokri, A. (2016). Psychometric characteristics of the revised version of the life orientation test. Quarterly Journal of Applied Psychology, 10(4), 405-387. DOI: 20.1001.1.20084331.1395.10.4.7.3 [In Persian]
Li, X., & Liu, Q. (2020). Parent–grandparent coparenting relationship, marital conflict and parent–child relationship in Chinese parent–grandparent coparenting families. Children and Youth Services Review, 109(2), 33-47.doi.org/10.1016/j.childyouth.2019.104733
Mathew, J., Dunning, C., Coats, C. & Whelan, T. (2018). The mediating influence of hope on multidimensional perfectionism and depression. Personality and Individual Differences, 70(1), 66–71.doi.org/10.1016/j.paid.2014.06.008
Muller, R., Gertz, K. J., Molton, I. R., Terrill, A. L., Bombardier, C. H., Ehde, D. M., & Jensen, M. P. (2020). Effects of a tailored positive psychology intervention on well-being and pain in individuals with chronic pain and a physical disability. The Clinical journal of pain, 32(1), 74-83. DOI: 10.1097/AJP.0000000000000225
Mantelou, A., & Karakasidou, E. (2017). The Effectiveness of a Brief Self-Compassion Intervention Program on Self-Compassion, Positive and Negative Affect and Life Satisfaction. Psychology, 8(4), 590- 610.DOI: 10.4236/psych.2017.84038
Martino, G., Caputo, A., Schwarz, P., Bellone, F., Fries, W., Quattropani, M. C., & Vicario, C. M. (2020). Alexithymia and inflammatory bowel disease: a systematic review. Frontiers in Psychology, 11(1), 176-183.doi: 10.3389/fpsyg.2020.01763
Masoumi Tabar, Z., Afsharinia, K., Amiri, H., & Hosseini, S. (2020). Investigating the effectiveness of emotional schema therapy on emotional regulation problems and marital satisfaction of maladjusted women in the first decade of life. Journal of Psychological Sciences, 19(95), 1497-1506. doi:20.1001.1.17357462.1399.19.95.1.7 [In Persian]
Mazloumi, A., Askari, P., Makundi, B., Ehtshamzadeh, P., & Bakhtiarpour, S. (2019). Comparing the effectiveness of intervention based on positive psychology and emotion regulation training on the character abilities of the Naranan group. Research Journal of Women, 10(27), 159-177. doi:10.30465/WS.2019.4042 [In Persian]
Mojarad, A., Qamarigivi, H., & Kiani, A. (2019). The effectiveness of solution-oriented counseling on forgiveness and marital despondency in incompatible women. Islamic Research Journal of Women and Family, 7(3), 9-26. doi: 20.1001.1.25386190.1398.7.3.1.3 [In Persian]
Mohammadian, M., Hosseinpour, R., & Farhani, A. (2020). Investigating the relationship between self-compassion and spiritual intelligence with marital satisfaction of married students of Islamic Azad University, North Tehran branch. Iranian Journal of Psychology and Behavioral Sciences, 22(2), 69-84.https://psyj.ir/user/articles/2797 [In Persian]
Olson, D., Fournier, D., & Druckman, M. (1989). Families colifornia. Sage publication. Inc.
Pahlavan, M., Basharat, M., Barjali, A., & Farahani, H. (2019). Prediction of pain intensity in patients with chronic pain based on alexia: the mediating role of the behavioral inhibition system. Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology, 25(1), 56-71. doi: 10.32598/ijpcp.25.1.56[In Persian]
Pourmidani, S., Nouri, A., & Shafti, A. (2014). The relationship between lifestyle and marital satisfaction. Family Studies, 10(3), 344-331. https://jfr.sbu.ac.ir/article_96524.html [In Persian]
Refaeli, T., Weiss-Dagan, S., Levy, D., Itzhaky, H. (2022). We Are Young, We Run Free: Predicting Factors of Life Satisfaction among Young Backpackers. Nternational Journal of Environment Research: Public Health, 19(1), 14-29.doi: 10.3390/ijerph19031429
Rashid, T., & Seligman, M. (2013). Positive psychotherapy: A treatment manual. Oxford University Press.
Scheier, M., Carver, C., & Bridges, M. (1994). Distinguishing optimism from neuroticism (and trait anxiety, self-mastery, and Self Eesteem): A reevaluation of the Life Orientation Test. Journal of Personality and Social Psychology, 67(1), 1063-1078.DOI: 10.1037//0022-3514.67.6.1063
Singh, L., & Singh, P. (2020). Social network and life satisfaction among older adults in rural Uttar Pradesh, India: an application of structural equation modelling. Journal of Public Health, 28(5), 491–502.DOI: 10.1007/s10389-019-01074-4
Smith, G. (2019). Resilience in adulthood and later life: What does it mean and where are we heading? In: Hayslip Junior B, Smith GC, editors. Annual Review of Gerontology and Geriatrics. Emerging perspective on resilience in adulthood and laterlife. Springer, 8(11), 17-26.DOI: 10.1891/0198-8794.32.3
Smeets, E., Neff, K. D., Albert, H., & Peters, M. (2018). Meeting suffering with kindness: Effects of a brief self-compassion intervention for female college students. Perspective, Psychiatry Research, 190(1), 72–78.DOI: 10.1002/jclp.22076
Seligman, M., Rashid, T., & Parks, A. (2006). Positive psychotherapy. American Psychologist, 61(8): 774-778.doi.org/10.1037/0003-066X.61.8.774
Sharifi, H., & Najafizand, J. (2006). Positive psychology, the science of happiness and human strengths. Tehran: Sokhon Publications. [In Persian]
Tajdin, A., El Yassin, A., Heydari, H., & Davoudi, H. (2021). Comparing the effectiveness of compassion-based therapy and reality therapy on emotional dyslexia in male incarcerated clients. Scientific Research Quarterly of Psychological Sciences, 19(95), 1519-1532. doi:20.1001.1.17357462.1399.19.95.10.6[In Persian]
Tabatabaifar, M., Aramnia, A., & Islamian, S. (2022). Compilation of a local educational package of schematic mentality cards and its effectiveness on marital conflict. Applied Family Therapy, 3(1), 176-161.  doi: 10.22034/aftj.2021.287423.1092 [In Persian]
Tiger, L. (2018). Optimism: The biology of hope. Simon & Schuster.
Taylor, G. J., & Bagby, R. M. (2000). The Handbook of Emotional Intelligence: "An overview of the alexithymia construct", in ed. R. Bar-On & J. D. A. Parker., San Francisco: Jossey-Bass Inc. DOI: 10.1016/s0033-3182(91)72086-0
Waters, L. (2017). Strength based parenting: a new avenue of practice and research in positive psychology. Future directions in well-being.
Williams, Z., & Gotham, K. (2021). Improving the measurement of alexithymia in autistic adults: a psychometric investigation and refinement of the twenty -item Toronto Alexithymia Scale. Molecular Autism, 12(1): 1-23.DOI: 10.1002/aur.2929
Yaghobi, A., & Nesai Moghadam, B. (2019). The effectiveness of the intervention method of positive psychology on the psychological well-being of adolescents. Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology, 25(1), 14-25. doi: 10.32598/ijpcp.25.1.14 [In Persian]